ΤΟ ΑΛΛΟ ΦΥΛ(Λ)Ο

Φθινοπώριαζε

πάντα στην ώρα του.

Από χθές,

κάθε φορά.

Σκοτείνιαζε

πάντα από νωρίς.

Απ’το πρωί,

κάθε φορά.

Με ελβετική ακρίβεια

ντυνόταν κατάσαρκα

τον ίδιο τον Οκτώβρη,

σα να μην είχε να φορέσει

καθαρό εσώρουχο

τις Κυριακές το βράδυ.

Μελετούσε άνευρα

τις νευρικές απολήξεις

μόνο στα σκουρόχρωμμα

μισοπεθαμένα φύλλα.

Κι ύστερα

μια εγκυκλοπαίδεια

για την αμφιγονία

των φυτών.

Καθάριζε μετά μανίας

κάθε λογής γαμέτες

γύρω απ’το βάζο.

Κι έπειτα

άγγιζε με τη σκέψη

τα μισοζώντανα φύλα

των ανθρώπων,

που σκόρπιζαν

μετά τις συνευρέσεις

του Σαββάτου.

Είχε ξεχάσει

ανοιχτό το παράθυρο.

Ο αέρας…

Η βροχή…

Η υγρασία…

Το άλλο φύλλο τσακίστηκε

στο πάτωμα

κάτω απ’το παπούτσι.

Το άλλο φύλο

μούσκεψε,

μούσκεψε

ανενδοίαστα,

ανεπιστρεπτί.

Ανεπιστρεπτί

κατεστράφη

κι η εγκυκλοπαίδεια.

Και η μονογονία

των ανθρώπων…

ΠΦ

1 Comment

Αφήστε μια απάντηση

Previous Story

ΣΑΝ ΕΝΗΛΙΚΑΣ

Next Story

ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Latest from Ποιήματα

ΕΚΤΟΣ ΑΠΡΟΟΠΤΟΥ

Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,

(Ε)ΑΥΤΟ-ΧΗΡΕΙΑ

Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι

ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ

Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις