Αυτός ο αέρας
ζωντανεύει
τα παραθυρόφυλλα.
Ζωντανεύει
τα ξερά φύλλα
στην άκρη του δρόμου.
Σιωπή,
επιβάλλεται και πάλι
σιωπή.
Μόνο η βροχή
ακούγεται
να πνίγει τα ρείκια.
Το χέρι ανέβηκε
απ’το στήθος
στον λαιμό.
Κανείς δεν σκούπισε
τα φύλλα
και τα απομεινάρια
της μοιρασμένης
καλοκαιρινής σάρκας
απ’τα μπαλκόνια.
Βούλωσαν οι υδροροές,
ξεχείλισαν
κι αυτό το φθινόπωρο.
Βασίλισσες από χαρτόνι,
κούκλες από πλεξιγκλάς,
κρατημένες σφιχτά
απ’το χέρι,
μούλιαζαν ταξιδεύοντας
στον πλησιέστερο χείμαρο.
Το χέρι ανέβηκε
απ’το στήθος
στον λαιμό.
Μια κούκλα βρέθηκε
με σημάδια…
Αγαπήθηκε πολύ…
Αυτή η βροχή
ζωντανεύει τα άψυχα
στην άκρη του κόσμου.
Ευτυχώς/δυστυχώς
τα έμψυχα κοιμούνται
στην άκρη του λόγου.
Σιωπή,
επιβάλλεται και πάλι
σιωπή.
Το χέρι ξαναγλίστρησε
απ’ τον λαιμό
στο στήθος.
Οι λέξεις
υποχώρησαν
πριν τις πράξεις.
Τα σημάδια
στην κούκλα
(δεν) σβήστηκαν
με τη βροχή.
(Δεν) θυμόταν.
Αλλά, σιωπή,
επιβάλλεται και πάλι
σιωπή.
Και επανάληψη.
Επανάληψη.
ΠΦ
