Υπάρχει το ανεπίγνωστο.
Υπάρχει το ανείπωτο.
Υπάρχει και το ανομολόγητο.
Υπάρχουν μέρες υπομονετικές.
Υπάρχουν και μέρες ανυπότακτες.
Υπάρχουν ψιλοτάκουνες απώλειες.
Υπάρχουν και φρέσκιες υποσχέσεις.
Που έρπονται πάνω
σε ξεχαρβαλωμένες μπαλαρίνες.
Υπάρχει η καταδικασμένη συνεύρεση.
Υπάρχει κι η συνάντηση
που αναπάντεχα σ’ αγγίζει.
Υπάρχει αυτό που μπορεί να τα ξεχωρίσει;;;
ΠΦ
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
Από τη μια η επανάληψη του Υπάρχω από την άλλη τα πολλά στερητικά Α, Είμαι – δεν Είμαι, Εγώ – μη Εγώ, πληρότητα – έλλειψη, συνύπαρξη – διαχωρισμός: ένα διαρκές παιχνίδι εναλλαγής θέσεων και διαθέσεων! Αυτό το Ψιλοτάκουνες απώλειες πώς το σκέφτηκες; καταπληκτικό! (χαχα)