Φθινοπώριασε.
Αναπάντεχα.
Και μίκρυνε η μέρα.
Μα δεν καταλαβαίνετε;
Ευτυχώς.
Μεγάλωσε η νύχτα.
Όχι αυτή η απελπιστικά φωτεινή
Με τα γεμάτα φεγγάρια.
Μα αυτή η ολοσκότεινη.
Που σ’ αφήνει να μετρήσεις
αστέρια σε όσο ουρανό
σου απέμεινε
ΠΦ
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΑΣΕ
1 Comment
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
Latest from Ποιήματα
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
Οτι απέμεινε ακριβώς! !