Χθες ήρθε στο γραφείο
ένα μυαλό
στολισμένο
με περίτεχνες χαρακιές…
Κι ένας κυνηγός
βαριά οπλισμένος,
που-στο Θεό σας-
γύρευε έρωτες
μ’ αποδημητικά πουλιά,
γεμάτα κι αυτά
από χαρακιές,
δικές του,
απ’ τα άσφαιρά του. ..
Το πιο παράδοξο. ..
Ή και καθόλου…
Ήρθαν μαζί…
Καθόλου παράδοξο. ..
Εξάλλου, δεν ερχόταν
γι’ αυτό το παράδοξο του μαζί τους…
Πόσο τους νοιάστηκα…
Καθόλου παράδοξο…
Να μας ζητούν οι άνθρωποι
να σβήσουμε,
μαζί και να κρατήσουμε
την αδιόρατη γραμμή
που ενώνει
τις περίτεχνες χαρακιές…
Καθόλου παράδοξο
που θέλουμε και δεν θέλουμε…
Καθόλου παράδοξο
που μερικές φορές
μας ξεφεύγει μια γραμμή,
παρόλη μας την προσοχή…
Ακούγοντας με έγνοια
τον τρομαγμένο
αρχιτέκτονα
της επόμενης συνεδρίας
να φωνάζει
“μη…πέφτει…!!!”
ΠΦ
