Και ξαφνικά ήρθε η ώρα
Να σου μιλήσω γι’ αυτό.
Εντούτοις,
Αμαχητί σε πόλεμο,
Πλάνη τρανότερη
Κι απ’ την αγάπη,
Η λήθη φαλκίδευε την ιστορία μου.
Εξ’ ου
Και δεν θα μπορέσω να είμαι ακριβής.
Κι ας χαράμισα τόσα χρόνια
Να συλλέξω τις απώλειες…
Για να μην χρειαστεί
Να τις ξαναζήσω.
Μα μόλις ήρθες
Όλα άχρονα πάλι
Υποχώρησαν.
Κι αν δεν θυμάμαι
Τίποτ’ άλλο
Φοβάμαι
Πως η μόνη μου απώλεια
Θα γίνεις κάποτε
Εσύ
ΠΦ
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
Σκέφτηκα…η ποίηση ειναι ενα απο τα μυστηριώδη εκείνα αντικείμενα που μας μαγεύουν γιατί ίσως μας παραπέμπουν σε εκείνην… την Πρώτη αινηγματική. Μια πολύ ωραία άποψη της από εσένα.