Μα η ελπίδα
έχει πάντα κάτι
το παράλογο
κι απέλπιδο…
Αλλιώς θα είχε
προλάβει
να γίνει πραγματικότητα
χθες
ή έστω βεβαιότητα
για αύριο. ..
Μην προσπαθήσετε,
απέλπιδα, καλέ μου θεραπευτή,
να με αποσπάσετε
απ’ αυτήν.
Ίσως έρθει κάποτε
κι η ώρα
του δικού μου πένθους.
(Ή κάπως έτσι.
Ποιητική αδεία
βέβαια.)
ΠΦ
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
