Η επίμονη άνοιξη
χτυπάει
τα κλειστά παράθυρα,
(μέσα κι έξω),
ανοιγοκλείνει
τα πράσινα ξύλινα κουφώματα.
Ποιος τα θυμάται,
εκτός αν πέρασε τα σαράντα.
Η επίμονη άνοιξη
καθαρίζει
τα σιδερένια τραπεζάκια
της παρακμιακής καφετέριας
με ψιλόβροχο.
(Με ψιλόβροχο
καθαρίζει και τα μάτια μας).
Ποιος τα θυμάται,
εκτός αν πέρασε τα σαράντα.
Η επίμονη άνοιξη
υπόσχεται
παγωτό βανίλια,
παλιά δεν το’βρισκες
το χειμώνα.
Ποιος το θυμάται,
εκτός αν πέρασε τα σαράντα.
Η επίμονη άνοιξη
ζητάει κάθε λογής έρωτες.
Με αβέβαιη πάντα έκβαση.
Ως το φθινόπωρο.
Ποιος δεν το θυμάται,
κι ας πέρασε τα σαράντα…
ΠΦ
