Ένας βιαστικός
Δεκαπενταύγουστος,
σχεδόν Σεπτέμβρης,
εισέβαλε φέτος
απτην άνοιξη ακόμα…
Στήνοντας καρτέρι
στους προκυνητές του…
Ανάμεσά τους,
πάντα επέστρεφε
κι εκείνος…
Ανελλιπώς.
Στη μνήμη του.
Στη λήθη.
Στα ναι.
Στα όχι.
Ώσπου
άνοιξε τα παράθυρα
και δεν ξαναπήγε.
Εξάλλου,
είχε πολλά ακόμα
να ζήσει…
Στα οποία θα επέστρεφε
αργότερα,
πολύ αργότερα…
Ίσως έναν άλλο
Δεκαπενταύγουστο,
που θα ερχόταν
στην ώρα του…
ΠΦ
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
