Ντύθηκε
το αλαζονικό
-γεμάτο από ιδρώτα
περασμένων μεγαλείων-
ρούχο
της συγχώρεσης.
Και περίμενε.
Δεν θυμόταν
πόσες στιγμές
κράτησε
αυτή η αυτάρκεια.
Χρόνος
Άκλαυτος κι αμείλικτος
τον προσπέρασε.
Πόσα νιάτα…
Ταπείνωσε
τις λέξεις
που πρόδωσαν
την ανάγκη του.
Τελικά
απεκδύθηκε
το αυτάρεσκο ρούχο.
Και βγήκε
να πεθυμήσει.
Ξανά.
Αναπόφευκτο.
Όσο ήταν ζωντανός
Αυτό,ευτυχώς ή δυστυχώς,
θα παρέμενε Αναπόφευκτο.
ΠΦ
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
