Ήταν ένα ανήσυχο φθινόπωρο.
Όχι σαν αυτά που διδαχθήκαμε
στην πρώτη δημοτικού
ή και πιο παλιά…
Ήταν ένα ανήσυχο φθινόπωρο.
Μα δεν τελείωσε ακόμα.
Το μυαλό μου τριβέλιζε
αυτός ο αδικημένος Νοέμβρης.
Που έχασκε πάντα ανύπαρκτος
ανάμεσα στο αποκαλόκαιρο
και στο πρελούδιο
των χειμωνιάτικων γιορτών.
Ίσως πιο παλιά
τον έσωζε η ανάμνηση μιας επανάστασης
της φοιτητικής μας αφέλειας,
κάπου εκεί μες τη μέση του…
Ίσως πιο παλιά…
Που όλα θα γινόταν αλλιώς…
Αλλά δεν έγιναν.
Τον συμπόνεσα
αυτόν τον Νοέμβρη.
Τον παρηγόρησα
με λίγη ποίηση.
Ή λίγη νοσταλγία.
Για όσα θα γινόταν αλλιώς…
Αλλά δεν έγιναν.
ΠΦ
Τι να πω βρε κορίτσι μου γι’αυτόν τον Νοέμβρη που είδα κι εγώ το φως τη ζωή για να κάνω όνειρα που έμειναν μισά…….
Καλημέρα!!!!!!