Το κορίτσι που αρέσκοταν
να συλλέγει ανορθογραφίες
επισκέφθηκε και πάλι το χωριό.
Έβαλαν όλοι τα καλά τους.
Το κορίτσι που αρέσκοταν
να συλλέγει ανορθογραφίες
και απώλειες χωρίς πένθη,
προσπαθούσε στα περιθώρια
μιας αέναης συνεύρεσης
να αιχμαλωτίσει λίγη φθορά.
Όλο το χωριό πέρασε από μέσα της.
Μα κανείς δεν την άφησε.
Φανέρωσαν γενναιόδωρα
τα ζωντανά τους,
ολόλευκα στήθη που κοιτούσαν ψηλά
και ηλιοκαμένες ψυχές σε οίστρο,
μα έκρυψαν τις απώλειες όπως – όπως.
Έσκαβε με τα χέρια
σε τάφους με ολοζώντανα πάθη
και σε φρεσκοστρωμένα κρεβάτια
με πεθαμένες ανάσες.
Τι παράδοξο.
Το κορίτσι που αρέσκοταν
να συλλέγει ανορθογραφίες
προσπαθούσε
στα περιθώρια μιας συνεύρεσης
να εμπεδώσει ένα τραύμα.
Στα περιθώρια της συνεύρεσης πάντα.
Ποτέ μέσα σ΄αυτήν.
Παραδώσου,
της φώναξε κι ο τελευταίος.
Κανείς μας δεν θα σου παραχωρήσει
ούτε μια απώλεια.
Δεν υπάρχει τίποτα
πιο δικό σου κι απέθαντο
από μια απώλεια.
Παραδόθηκε σε μια συνεύρεση.
Τυχαία.
Το κορίτσι που αρέσκοταν
να συλλέγει ανορθογραφίες
έφτιαξε ένα πένθος
για κάθε συνεύρεση.
Δεν έμεινε
καμιά απώλεια ζωντανή…
ΠΦ
