Ποιήματα

Είναι μια ύβρις παράξενη. Όταν δεν δίνεις την δέουσα σημασία σε όσα αναπόφευκτα θα σου συμβούν κάθε πρωί. Ή σούρουπο… […]

Όταν πια τα έχασε όλα, εφηύρε την υπομονή. Ή την ανακάλυψε. Δεν έχει σημασία. Όταν πια τα ξ-έχασε όλα, εφηύρε

Ο ίδιος Σεπτέμβρης Το ίδιο καράβι Ο ίδιος ουρανός Το ίδιο φεγγάρι στη χάση του Να χάνεται στην ίδια θάλασσα

Φθινοπώριασε. Αναπάντεχα. Και μίκρυνε η μέρα. Μα δεν καταλαβαίνετε; Ευτυχώς. Μεγάλωσε η νύχτα. Όχι αυτή η απελπιστικά φωτεινή Με τα

Η αμφιθυμία είναι δυο επιθυμίες μαζί. .. Αλλά δεν είναι επιθυμία… Τακτοποιούσε τόσες σκέψεις μαζί… Αλλά δεν έφτιαχνε μια ιστορία…

Ασφαλείς συνήθειες. Από αλαζονεία. Υποτίθεται αυτάρκεια… Ρούφηξα τη μέρα σε μια κούπα καφέ. Με ρούφηξε η νύχτα σε μια κούπα

Αδιανόητο. Καμιά εποχή δεν έχω μετανιώσει τόσο, όσο θα μετανιώσω το φθινόπωρο που έρχεται. Έπρεπε να είχα μιλήσει. Όχι, όχι

Υπάρχει το ανεπίγνωστο. Υπάρχει το ανείπωτο. Υπάρχει και το ανομολόγητο. Υπάρχουν μέρες υπομονετικές. Υπάρχουν και μέρες ανυπότακτες. Υπάρχουν ψιλοτάκουνες απώλειες.

Μόλις προχθές, μόλις προχθές, δυο γειτονιές, μόλις δυο γειτονιές παρακάτω, ουλοποιήθηκε μια αδιαμφισβήτητη πληγή των ανθρώπων… Με μια κρούστα από