Ποιήματα

Τόσες χρόνος, μα λίγα λεπτά ακόμα. Κι είναι Νοέμβρης. Τόσες θάλασσες, μα λίγη στεριά ακόμα. Κι είναι Νοέμβρης. Τόσα αστέρια, […]

Hopeless he stands in front of heavy stones. Feeling the upcoming storm deep in his broken bones. “Emotional immigrant and

Αυτός ο αέρας ζωντανεύει τα παραθυρόφυλλα. Ζωντανεύει τα ξερά φύλλα στην άκρη του δρόμου. Σιωπή, επιβάλλεται και πάλι σιωπή. Μόνο

Φθινοπώριαζε πάντα στην ώρα του. Από χθές, κάθε φορά. Σκοτείνιαζε πάντα από νωρίς. Απ’το πρωί, κάθε φορά. Με ελβετική ακρίβεια

Δεν έκλαιγε σαν παιδί. Μα σαν ενήλικας, για τι άλλο… Έκλαιγε για την τρύπα από τσιγάρο στο φόρεμα της λαμπρής.

 Φθινοπωρινή ισημερία. Χθες, μου είπες. Τώρα πια το κακό έγινε… Σώματα, χώματα, ασχημάτιστα, στριμωγμένα κάτω απ’το νερό, σε όλες τις

Το κορίτσι που αρέσκοταν να συλλέγει ανορθογραφίες επισκέφθηκε και πάλι το χωριό. Έβαλαν όλοι τα καλά τους. Το κορίτσι που

Πήρε ένα μαντήλι ντεμακιγιάζ και ξέβαψε απτο πρόσωπο ένα χαμόγελο. Ήθελε να μοιάσει σε κείνη την ασπρόμαυρη φωτογραφία. Θα’ταν δεν

Δεν ήταν το φεγγάρι που έλουζε τη θάλασσα. Ήταν η θάλασσα που έπνιγε το φεγγάρι. Μαύρη θάλασσα κόλπος βαθύς ανήμερης

Κάθε αυγή χάζευε βιαστικά το ηλιοβασίλεμα. Σερβίριζε το δείπνο στο πίσω μπαλκόνι και κατάπινε αμάσητες τις ιστορίες που θα’ρθουν… Κάπου