Ποιήματα

“Ο λειψός έρωτας, κυρία μου, ποτίζει το κορμί σου πιο βαθιά, από όσα γεύτηκες ποτέ… Κάθε που πας να σαλέψεις, […]

Η επίμονη άνοιξη χτυπάει τα κλειστά παράθυρα, (μέσα κι έξω), ανοιγοκλείνει τα πράσινα ξύλινα κουφώματα. Ποιος τα θυμάται, εκτός αν

Πάντα θα φοβάμαι το σκοτάδι. Μικρό το κακό. Τη μέρα που θα φοβηθώ το φως Να με κλάψεις απαρηγόρητος. Ολοζώντανη

Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Και πάλι καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… Κι άλλη μια φορά Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Μονότονα, ρυθμικά και με ασφάλεια…