Είναι μια ύβρις παράξενη.
Όταν δεν δίνεις
την δέουσα σημασία
σε όσα αναπόφευκτα
θα σου συμβούν κάθε πρωί.
Ή σούρουπο…
Όταν φτιάχνεις
καινούρια μυστικά.
Που πλέκονται με τα παλιά σου…
Αναπόφευκτα.
Και τα κρύβεις
στο σώμα σου.
Ή και πιο απόμερα.
(Αν υπήρξε πιο απόμερα
απ’ το σώμα).
Πόσα όνειρα,
μέσα σε πόσες νύχτες.
Πόσος πόνος
πάνω σε πόσα σώματα.
Πόση σιωπή…
Για όσα δεν μπορούν
να δαμάσουν οι λέξεις…
Για όσα δεν μπορούν
να δαμάσουν οι λέξεις σου,
άσε κάποιον άλλον
να σου μιλήσει.
Ποιητή,
ψυχαναλυτή,
δεν έχει σημασία.
Άσε αυτούς που τους δάμασαν
οι λέξεις.
(Το σώμα ας έμενε
στην ηδονή)
ΠΦ
Πολύ όμορφο και ταυτόχρονα “τρομακτικό”, βγαλμένο μέσα από τη ζωή όλων μας…. και των ποιητών και των ψυχαναλυτών και ημών… των κοινών θνητών
Πράγματι είναι τόσο οικεία ολα αυτά! !
Αυτές οι σιωπές!!!!!!!