Μόλις χθες
χαμογελούσαμε
στην ίδια γλώσσα…
Μόλις χθες
ακούγαμε
μέσα σε τόση φασαρία,
τον ήχο που έκανε το χαρτί
του τελευταίου μας τσιγάρου
που καιγόταν
ανάμεσα στα χείλη μου
και στα δικά σου…
Μόλις χθες
έπιανα να ζωγραφίσω
χωρίς χρώματα
και βάλθηκες
ν’ αποτελειώσεις τον πίνακα
για να μου τον χαρίσεις,
λίγα λεπτά αργότερα…
Παράξενοι που είναι
οι άνθρωποι μαζί…
Μόλις σήμερα
έχει τόση ησυχία,
Κυριακή βλέπεις…
Ήρθαν με το πρωινό τρένο
δυο κουτιά χρώματα και
και το παιδί του περιπτερά
έφερε τσιγάρα για μια βδομάδα…
Πάψαμε να χαμογελάμε
στην ίδια γλώσσα…
Παράξενοι που είναι
οι άνθρωποι χώρια…
ΠΦ
