Η τελευταία φορά
που αγάπησα
το πνεύμα μου
ήταν ανάμεσα
στα δόντια σου.
Πτερόεντα μισόλογα
κι αδέξιες κινήσεις,
ρυθμικές
στα κατωσέντονα
ρημάτων,
ουσιαστικών,
και προστακτικών.
Γδυτές προθέσεις
ανυποψίαστες.
Τρυφερότητα
αναλφάβητη.
Αναλφάβητη.
Παρόλα αυτά
τρυφερότητα.
Ψηλαφητές ιδέες,
ίσα ν’ αγγίζονται,
ίσα μόνο.
Μη…Μη…Μη…
Ποια ακροδάκτυλα
τόσο σκονισμένα,
που γλύστρησαν
ανενδοίαστα
ένδον
της επιφάνειας
του αντικειμένου.
Η τελευταία φορά
που αγάπησα
το πνεύμα μου
είχε γίνει
ένα νωπό σώμα.
Απ’ το οποίο
δεν θα ξέφευγα
έτσι εύκολα.
Ή τουλάχιστον
αμαχητί.
ΠΦ
