“Ο λειψός έρωτας,
κυρία μου,
ποτίζει το κορμί σου
πιο βαθιά,
από όσα γεύτηκες
ποτέ…
Κάθε που πας
να σαλέψεις,
τρέχει στις φλέβες σου
αχόρταγα
τζιν με λεμόνι
πάλι.
Και παράφωνες
μουσικές,
αλλούτερες,
που κανείς
πλανόδιος μουσικός
δεν μπορεί να παίξει.
Ο λειψός έρωτας,
κυρία μου,
έχει γεμάτο βλέμμα
κι άδειες λέξεις.
Κι εσύ ζητάς
να μου πουλήσεις,
μια ολόκληρη ιστορία
που στέκεται
στην απέναντι γωνία.
Τόσα χρόνια
γυρεύει να μου κλέψει
τα λειψά μου.
Σπατάλη της μέρας.
Κι ύστερα
να μ’αφήσεις
να γυρεύω
ολόκληρους έρωτες.
Καταλαβαίνεις
γιατί δεν μπορώ
να μείνω…
Καταλαβαίνεις ότι. ..”
Άφησε λειψή
τη φράση του.
Καταλαβαίνω,
μουρμούρισα…
Σπατάλη της μέρας.
Τον παρέδωσα
στη νύχτα.
Τακτοποίησα
τα ολόκληρα
στο γραφείο.
Κι έφυγα κι εγώ,
για…
ΠΦ
