Αδιανόητο.
Καμιά εποχή
δεν έχω μετανιώσει
τόσο,
όσο θα μετανιώσω
το φθινόπωρο
που έρχεται.
Έπρεπε
να είχα μιλήσει.
Όχι, όχι στα ίσια.
Σ’ εκείνο το κλαδί
που τσακιζόταν
απ’ τον καιρό
στο παράθυρό μου.
Αδιανόητο.
Τουλάχιστον,
τις άλλες εποχές
μετάνιωσα
που μίλησα.
Αδιανόητο,
λοιπόν,
μίλησα
ή δεν μίλησα,
πάντα
να μετανιώνω.
Κι αυτό το κλαδί…
Αχ, αυτό το κλαδί…
Θ’ αντέξει
ως του χρόνου;
ΠΦ
Εκτός απροόπτου, θα συνέχιζε να΄ναι φθινόπωρο, ακριβώς στα μέσα του Οκτώβρη. Εκτός απροόπτου, η δεσποινίς Χούλια,
-Πώς ξεθωριάζει ο ήλιος, Σεπτέμβρη μου… Γίνε σκιά μου. -Όχι σκιά σου. Ο ήλιος που
Ναι, καλά διαβάσατε, με ήττα. Προσφάτως χήρεψαν τρεις αισθήσεις, ή μάλλον τέσσερις. Το κακό συνέβη κατοπτρικά
Η τελευταία φορά που αγάπησα το πνεύμα μου ήταν ανάμεσα στα δόντια σου. Πτερόεντα μισόλογα κι
Έβρεχε Απρίληδες και Μάηδες και λίγο από Μάρτηδες περασμένους… Νερό, τόσο νερό… Στο χωριό, πάνω στις
