ΦΛΩΡΕΝΤΙΑ

Η Φλωρεντία

δεν ήταν

και στην πρώτη

νιότη της.

Εδώ και περίπου

μισόν αιώνα,

φορούσε

το τεκμήριο της αθωότητας

δεμένο ψηλά,

στα χειμαρρώδη

μαλιά της.

Κι έδινε

το υπόλοιπο κορμί της.

πάντα

όταν της το ζητούσαν.

Δυο στήθη αλλοτινά,

βυζαγμένα με πάθος

απ’ τα παιδιά

των Μεδίκων.

Δυο χέρια πλατιά

που έμαθαν

να θωπεύουν

πριν καν αρχίσει

να μιλάει.

Δεν ήξερε

να μιλάει.

Περιέφερε

δυο γλουτούς

της Αναγέννησης

στην Πιάτσα ντε λα Σινιορία

κάθε Σαββατόβραδο.

Κι αποπλανούσε

πλανόδιους ζωγράφους

στο Πόντε Βέκιο.

Για μια στιγμή

το άφυλο αγόρι

ή κορίτσι,

αιχμαλώτισε

το παγωμένο βλέμμα της

στα θολά νερά

του ποταμού.

Και λίγη

απ’ την ψυχή της.

Λύθηκε η μπλε κορδέλα

απ’ τα χειμαρρώδη μαλλιά της.

Η Φλωρεντία

έχασε

το τεκμήριο της αθωότητας

από τότε

που αγαπήθηκε.

Μπορείς πάντα

να χαζεύεις την ομορφιά

όπως στο Ουφίτσι.

Αλλά δεν μπορείς

να την πάρεις μαζί σου.

Η Φλωρεντία

έχασε

το τεκμήριο της αθωότητας

από τότε

που αγαπήθηκε.

Πολύ.

ΠΦ